- OBSIDIONALIS Corona
- OBSIDIONALIS Coronadicta est Romanis, quam ii, qui obsidione fuêre liberati, Duci illi, qui obsidionem solverat, dare solebant. Fuit graminea, observatumque ut fieret e gramine, quod generatum esset in eo loco, intra quem, qui obsessi fuerant, erant conclusi. Hanc Plin. l. 22. c. 3. et 4. omnibus aliis, gemmatis, et aureis, vallaribus, muralibus, rostratis, civicis et triumphalibus praefert; quippe cum reliquas aut Imperatores militibus, aut ipsi milites militibus darent: hanc vero miles daret Imperatori. Erat autem e gramine, quod certissimum apud Antiquos victoriae signum esset herbam porrigee victos, h. e. terrâ et altriceipsa humô ac humatione etiam cedere. Talem accepit L. Sicinius Dentatus, ille Romanorum Achilles. vide A. Gellium l. 2. c. 11. Decius item, et Q. Fabius Max. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 10. c. 17. Vegetium cum Annotat. stewechii, l. 2. c. 7. Tertullian. de Coron. mil. Anton. Thysium Notis in Gelli loc. cit. etc. Scipio porro Aemilianus, apud Plinium de viris illustr. c. 58. et Augu. suts cum M. Cicerone filio Consul, apud Plin. l. 22. c. 6. Inter eam et civicam id intererat, quod altera singularis salutis signum esset, altera diversorum civium, vel etiam univ ersi exercitus servati. Hinc usus illius sub Principibus quam diutissime retentus est, teste Amm. Marcellinô l. 24. Ita nunc enituerunt hi, qui fecêre forti Iime; Obsidionalibus coronis donati et pro contione laudati veterum more. Quippe in qua tantum claritatis erat, ut eâ nihil in rebus humanis haberetur sublimius. Unde P. Decius eâ donatus, bovem album Marti immolavisse et centum sulvos, qui ei virtutis causâ dati fuerant simul ab obsessis, Teligione sic pretium coronae huius abunde testatus legitur, apud Plin. eundem l. 22. c. 3. Vide Car. Paschalium Coronar. l. 7. c. 16. Ceterum, urbs omniem, quas novimus, diutissimam Obsidionem sustinuit Azotus, Syriae urbs. quam, ab Asar-haddone Babylonio Rege Iudaeis ereptam, Esai. c. 20. v. 1. Psammitichus Aegypti Rex, quod urbs ista Aegypto immineret, obsedit annos XXIX. oppugnavitque donec expugnavit, Herodot. c. 157. l. 1.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.